Եկեղեցու բակում հավաքված զինվորների տրամադրությունը բարձր էր: Նրանցից շատերի ծնողները նույնպես եկել էին մասնակցելու որդիների կյանքի այս կարևոր իրադարձությանը։ Իսկ իրադարձությունն իսկապես կարևոր էր․ մարտական ընկերներն այսուհետ քավոր-սանիկ պիտի լինեն։ Նրանց՝ պատերազմի փորձությունն անցած ընկերությունը նաև Սուրբ մկտրտության խորհրդով է ամրանում։ Երբ խորանի առաջ կանգնած են պատերազմ անցած տղաները, Մկրտությունն էլ յուրահատուկ խորհուրդ է ստանում՝ ասում են զինվորները:
«Փոքր ժամանակ եմ կնքվել, հիմա էլ եկել եմ ընկերոջս քավոր կանգնեմ, այն մեր կապն ավելի ամուր է դարձնելու: Զինվորականի համար մկրտությունը շատ կարևոր է»: «Ես շատ էի ուզում մկրտվել և հենց ծառայության ընթացքում: Մենք այնպիսի ժամանակաշրջանում ենք ապրում, որ մկրտվելը մեզ համար շատ ավելի կարևոր է դառնում»:
Զինվորների՝ հենց Գանձասարում մկրտվելու ցանկությունը նախաձեռնության հեղինակները մեծ ոգևորությամբ են ընդունել: Սոֆյա Հովսեփյանը Արցախի Սոցիալական զարգացման ծրագրերի հիմնադրամի տնօրենն է, միջոցառման կազմակերպիչներից մեկը: Այս Մկրտությունը զինվորներին ավելի ուժեղ կապով է կապելու հայրենիքի հետ՝ ասում է:
«Արցախում մկրտել ցանկացողները նաև մեկ կարևոր ուխտ են արել. հավերժ կապվել Արցախ հետ: Ավելի քան կարևոր է, որ զնիվորների մարտական ընկերներն են կնքահայրերը»:
Հավատ, հույս, սեր և մկրտություն. սրանք քրիստոնեության սյուներն են, որոնց ակնկալիքով էլ երտասարդ տղաները եկել են Աստծո տուն: Մկրտությունը մարդու հոգևոր ծնունդն է, քրիստոնյայի կյանքում ամենակարևոր քայլը՝ ասում է Պաշտպանության բանակի ավագ գնդերեց Տեր Վարդան քահանա Ներսիսյանը: Մկրտության շնորհիվ է մարդը դառում քրիստոնեության լիարժեք կրողը:
«Մեր զինծառայողները գնդերեցների ջանքերի շնորհիվ նախապես ծանոթացել են Մկրտության կարգին, նշանակությանը, թե ինչի համար է այն պետք: Այս ամենին ծանոթանալուց հետո զինվորները մկրտվելու ցանկություն են հայտնել»:
«Ընտանիք» կենտրոնը մկրտվողներին «Նոր կտակարան» նվիրեց, որը բնագրից՝ եբրաերենից թարգմանել են կենտրոնի ուսանողները: Այսուհետ նրանք միմյանց հետ կապված են ոչ միայն զինվորական հուշերով ու պատերազմով կոփված ընկերությամբ, այլև Մկրտության խորհրդով, Սուրբ մեռոնով, սպիտակ-կարմիր նարոտով ու խաչով: