Բռնակալված Շուշիում երեկ տեղի ունեցավ համաժողով, որը նվիրված էր Ադրբեջանի ժառանգական բռնապետ Իլհամ Ալիևի հայր և նախորդ Հեյդար Ալիևին: Թեև հնչած հայտարարությունների տոնը և բառապաշարը շատ չէին տարբերվում կրտսեր Ալիևի նախորդ ելույթներից, սակայն զգացվում էր, որ նա այդքան էլ գոհ չէ Հայաստանի հետ բանակցությունների արդյունքից: Ադրբեջանագետ Տաթևիկ Հայրապետյանը համոզված է, որ Ալիևը կարող է դիտմամբ ցույց տալ, թե հայկական կողմը ձախողում է բանակցությունները, որպեսզի հետագայում մեղադրի Հայաստանին՝ բանակցությունների տապալման համար․

 «Ալիևն իր քաղաքականությանը բնորոշ հերթական մանևրն է անում: Նա ցույց է տալիս, թե իրենք գնում են բանակցությունների, իբրև պատրաստ են խաղաղության, և եթե ինչ-որ փաստաթուղթ չի կնքվում, դա բացառապես Հայաստանի մեղքն է: Բայց միաժամանակ նա իր խոսքում հստակ արտահայտում է, որ իրենք ունեն ծավալապաշտական նկրտումներ, և այնպիսի պահանջներ են դնում, որոնց իրագործումը գործնականում անհնար է: Այսինքն, այն պահանջները, որոնց հիման վրա իրենք որևէ տեսակի խաղաղություն են պատկերացնում, ոչ միայն Արցախի, այլ նաև Հայաստանի համար կործանարար են, դրանց իրագործումը կործանարար է: Իսկ եթե Ադրբեջանի նպատակը լիներ Արցախի, Հայաստանի հետ խաղաղության հասնելը, ապա` այն իրավիճակը, որը մենք այսօր ունենք Արցախում կամ Հայաստանի հետ սահմանամերձ տարածքների զավթում, անցած տարվա սեպտեմբերյան ագրեսիան..., չէինք ունենա»:

Ըստ ադրբեջանագետ Տարոն Հովհաննիսյանի՝ այս պահին Ալիևն շտապողականություն է ցուցաբերում իր նպատակները նաև պայմանագրով ամրագրելու համար, քանի որ վստահ չէ, թե հետագայում ավելի բարենպաստ դիրքեր կունենա բանակցություններում․ Սինքրոն Հովհաննիսյանն ասում է, որ դատելով Ալիևի վերջին արտահայտություններից՝ Հայաստանը բանակցությունների օրակարգում է պահում Արցախի ինքնորոշման հարցը․

«Ակնհայտ է, որ Ադրբեջանը փորձում է բանակցություններում հնարավորինս արագ, իր պայմաններով փաստաթուղթ ստորագրել և դրա ուղղությամբ իրականացնում է բոլոր գործողությունները: Վերջին հաշվով հասկանալի է, որ Ադրբեջանի ցանկությունն Արցախի ամբողջական անեքսիան է և Հայաստանի սուվերենության էական թուլացումը: Սա ակնհայտորեն որպես թիրախ ընտրել է Ադրբեջանի նախագահը և այդ ուղղությամբ գնում է: Ակնհայտ է, որ այդ գործընթացներն առնվազն իր ուզած արագությամբ չեն ընթանում: Իսկ ինչու է նա շտապում` պարզ է. նա չգիտի, թե ինչ-որ ժամանակահատված անց իրերն ինչպես կդասավորվեն` թե՛ միջազգային հարաբերություններում, թե՛ առհասարակ` Հայաստանի ունեցած պոտենցիալի տեսանկյունից, Արցախի տեսանկյունից: Այս պահին Իլհամ Ալիևը համարում է, որ հիմա ամենահարմար պահն է թե՛ միջազգային, թե՛ ռեգիոնալ իրադրության տեսանկյունից, որպեսզի կարողանա իր պահանջները բավականին արագ, ճնշման միջոցով առաջ տանել»: 

Այդուամենայնիվ, Տաթևիկ Հայրապետյանը շեշտում է հայկական կողմի քաղաքական հստակ օրակարգի ձևավորման անհրաժեշտությունը, այլապես այն մնալու է Ադրբեջանի գործողություններին սոսկ արձագանքողի դերում․

«Պետք է ընդհանուր պատկերը դիտել ու հասկանալ. իրենք ստեղծում են արհեստական օրակարգեր ու Հայաստանը, քանի որ չունի տեսլական կամ բովանդակություն խաղաղության մասին պատկերացումներում, ընկնում է ցուգցվանգի մեջ, այսինքն` դառնում է զուտ Ադրբեջանին արձագանքող: Ադրբեջանն էլ այդ ամենն օգտագործում է Հայաստանի դեմ: Այդպես հնարավոր չէ խաղաղություն կառուցել: Խաղաղությունը թղթով չեն կառուցում, խաղաղության համար պետք է գործընթաց, պետք է կամք»:

Փորձագետները համակարծիք են այն հարցում, որ Ադրբեջանը փորձում է Հայաստանի հետ բանակցությունները տեղափոխել երկկողմ ձևաչափ, որպեսզի կարողանա ավելի մեծ ճնշում, այդ թվում՝ ռազմական, գործադրել հայկական կողմի վրա։ Իսկ քանի դեռ ադրբեջանական կողմը չի հրաժարվել իր հայատյաց քաղաքականությունից և ուժի սպառնալիքի գործադրումից՝ խաղաղության հասնելու բոլոր փորձերը դատապարտված են անհաջողության։