Արցախյան առաջին պատերազմում տարած հաղթանակը նշելու համար երբևէ չմշակվեց առանձին տոն: Դրան փոխարինելու եկավ Շուշիի ազատագրման օրը նշելու սովորույթը: Դա պատահական չէր, քանի որ Շուշիի ազատագրումը հայկական ինքնապաշտպանական ուժերի առաջին խոշորագույն հաջողությունն էր և բեկումնային էր պատերազմի այդ փուլի համար: Բերդաքաղաքի ազատագրումը նաև նախադրյալներ ստեղծեց տասն օր անց Բերձորի ազատագրման և Մայր Հայաստանի հետ ցամաքային կապի ապահովման համար: Այսօր Շուշին թշնամական վերահսկողության տակ է, և շատերի համար քաղաքի ազատագրման օրը հակասական հույզեր է առաջացնում: Ռազմական փորձագետ, պահեստազորի գնդապետ Հայկ Նահապետյանը վստահ է, որ պարտությունները ևս պատմության օրինաչափ մաս են, բայց պետք է շարունակել նշել հաղթանակները, որպեսզի սերունդների` նոր հաղթանակներ կերտելու ոգին և կամքը չանհետանան.
«Նախ` ցանկացած հաղթանակը նշելուց, մենք առաջին հերթին հիշում ենք նրանց, ովքեր այդ հաղթանակը բերեցին` զոհվածներին և ողջերին: Սա տուրք է այդ հաղթանակը կռողներին: Անկախ այն բանից, թե հաղթանակից հետո ինչ իրավիճակ է, ինչ ժամանակավոր պարտություն են կրել: Դա նաև ուղերձ է ապագա սերունդներին, որովհետև հաղթանակների կռումը դրական իմաստով հոգեբանական լրջագույն ազդեցություն է թողել: Արցախյան նորօրյա ազատամարտում մեր տարած հաղթանակը նաև ազատագրական պատերազմ էր: Դրա մեջ նաև այդ խորհուրդը կա: Այսինքն` մեր կորցրած հայրենիքի մի մասի ազատագրումը: Այնպես որ` այս տոները պետք է միշտ նշվեն, հիշվեն, հարգանքի տուրք մատուցվի այդ հաղթանակն ստեղծողներին, և ի ցույց ապագա սերունդներին, որ մեր պայքարը, մեր կռիվը, մեր պատերազմը հավերժության մեջ շարունակվում է: Ի դեպ, այնպես, ինչպես ցանկացած ժողովրդինը: Մի պահ ընկրկեցիր, մի պահ թուլացար և կարող ես կորցնել:»
Ըստ Նահապետյանի` վերջին պատերազմի ընթացքում և դրան հաջորդած պայմանագրով կորսված տարածքների նշանակությունը շատ մեծ է, և առանց Քարվաճառի ու Քաշաթաղի վերահսկողության Արցախը չի կարող լիարժեք պաշտպանված և անվտանգ լինել.
«Պատերազմում մենք սկզբունքորեն էական նշանակության տարածքներ չենք կորցրել: Այդպիսի տարածքներ մենք կորցրել են պատերազմից հետո: Արցախի ողնաշարը կոտրեց Իրանի հետ սահմանակից երկու շրջանի` Սանասարավանի և Կովսականի հանձնումը, որոնք մենք պատերազմից հետո ենք հանձնել: Իսկ Իրանի հետ սահմանն Արցախի համար ապագայում կյանքի ճանապարհ կլիներ: Հանձնվեցին նաև Բերձորը և Քարվաճառը, որոնք Արցախը կապում էին Հայաստանի հետ: Ավելին` Քարվաճառը ռազմավարական նշանակություն ունեցող տարածք է` իր բարձունքներով: Մեծ հաշվով` ով այդ շրջանում տեր ու տնօրինություն է անում, իրականում ռազմական առումով Արցախի իրական տերն է: Մենք այդ շրջանն առանց կռվի ենք հանձնել:»
Հայկ Նահապետյանը չի կասկածում, որ չնայած արդեն թույլ տրված ձախողումներին և սխալներին, իրավիճակն օրհասական չէ, և դեռ հնարավոր է ճիշտ քայլերով փոխել իրերի դրությունը, միայն թե պետք է գործել ավելի վճռական.
Ձախողումները և անհաջողությունները միշտ էլ հնարավոր են: Սակայն ոչ մի ձախողում անուղղելի չէ, ինչպես և հավերժ չեն հաջողությունները: Իսկ ձախողումներն ուղղելու և հաջողությունները պահելու միակ ապացուցված եղանակը պայքարելու վճռականությունն է:
