Խաչքարի վրայից սպիտակ սփռոցը 7-ամյա Արմանը քաշեց, Մուրադ Ասրյանի թոռը, հերոսի՝ Կարեն Ասրյանի որդին։ Տեր Մինաս Քահանան օրհնության կարգով  ամենազոր Տիրոջից բոլոր բերդաշենցի ննջեցյալների համար հանգստություն է խնդրում։ Խաչքարի մոտ հավաքված  ամբողջ Բերդաշենը  չէր կարողանում թաքցնել  հուզմունքը: Քահանայի «Հայր մերն» արձագանքում էր ներկաների սրտում։ Հերոսական գյուղի բնակիչները Մուրադ Ասրյանի ուսանողական տարիների ընկերոջ՝ լրագրող-հրապարակախոս Միքայել Հաջյանի տպավորություններում մնացել են որպես հողի հետ աշխատող, խաղաղասեր մարդիկ, ովքեր պետք եղած ժամանակ ունակ են զենք վերցնելու և պաշտպանելու հայրենի հողը։ Միքայել  Հաջյանը ողջունում է խաչքարի բացման գաղափարը, նաև համոզմունք հայտնում՝ նախկին հաղթանակներն ու փառքը հետ են գալու։ 

«Այս նախաձեռնությունը բոլոը բերդաշենցիների համար է, այս նախաձեռնությունը Մուրադի խոնարհումն է բոլոր ննջեցյալների հիշատակին։ Այն իրավիճակը, որի մեջ հայտնվել է ամբողջ Արցախը, անհույս և անելանելի չէ։ Մեր տղաները հերոսաբար կռվել են, մեկը վահանը ձեռքին է վերադարձել, մյուսը վահանի վրա։ Ես համոզված եմ Բերդաշեն շատ շուտով սահմանամերձ բնակավայր չի լինելու, մենք վերադարձնելու ենք մեր Արցախը»։ 

 Խաչքարի վրա գրված է՝ «Սիրելի որդուս՝ ԿԱՐԵՆԻ և Բերդաշենի հանգստարանի բոլոր ննջեցյալների անմար հիշատակին»։ Փոխգնդապետ Կարեն Ասրյանը կյանքի  21 տարիները նվիրել  է հայրենիքի ծառայությանը:  Նա զոհվել է նոյեմբերի 9-ին Շուշիի մատույցներում։ Կարենի աճյունն ամփոփված է Ստեփանակերտի զինվորական պանթեոնում: Հոր սիրտը ոչ մի կերպ հանգիստ չի գտնում։ Գյուղում է ապրում, ամեն անգամ չի կարողանում Ստեփանակերտ՝ որդու գերեզմանին այցելել: Այս խաչքարը նոր սրբատեղի կդառնա:   Մեզ հետ զրույցում Մուրադ Ասրյանը պատմում է, թե ինչպես է առաջացել խաչքար-աղբյուր կառուցելու գաղափարը։

 «Չնայած ես 1951 թ․ ծնունդ եմ, բայց ինձ բախտ է վիճակվել աշխատել 1900թ․-ից այս կողմ ծնվածների հետ, բոլորին հիշում եմ։ Այս գյուղը հիմնվել է այն նահատակների կողմից, որոնց աճյունը ամփոփված է գյուղի գերեզմանատանը։ Ես հոգու պարտք զգալով նրանցից յուրաքանչյուրի առաջ՝ միտք ունեի խաչքար-աղբյուր դնել։ Բացի այդ երկար տարիներ ասում էին, որ գերեզմանների ներքևի մասում պետք է ջուր լինի, որպեսզի անցնող-դարձողները տոթ եղանակին խմեն-զովանան։ Այս միտքը եկել է, լրացրել իմ հոգու պարտքին։ 44-օրյա պատերազմից հետո, երբ իմ տղան զոհվեց, իր խոնարհումով լրացրեց ննջեցյալների շարքերը, ես որոշեցի և կառուցեցի այս խաճչքար-աղբյուրը»։ 

 Խաչքարի բացման առարողությանը ելույթ են ունեցել զոհված բերդաշենցիների ծնողները։ Արցախյան առաջին պատերազմում Բերդաշենի առաջին զոհը Մարատ Ավանեսյանն էր, նրա մայրը՝ բանաստեղծ Զոյա Հովհաննիսյանը գրիչն է զենք դարձրել։ Նա իր բանաստեղծություններում անուն առ անուն հիշում է բերդաշենցի բոլոր հերոսներին։ Նրանց հիշատակը վառ է պահում նաև մատաղ սերունդը։ Բերդաշենի միջն․ դպրոցի սաները փոքրիկ միջոցառում էին պատրաստել։ Լևոն Սարգսյանը 8-րդ դասարանում է սովորում.  խոստանում է վառ պահել իր ավագ ընկերների հիշատակը։ 

«Տաք օրերին, երբ մարդիկ գան գերեզմանատուն, իրենց հարազատներին այցելության, թող խմեն այս ջրից և զովանան։ Երբ մեծանամ, զինվոր դառնամ այնպես եմ անելու, որ այսպիսի միջոցառումներ շատ լինեն»։  

Խաչքարից հոսող ջուրը հավերժություն է խորհրդանշում՝ ասում է Մուրադ Ասրյանը։ Նա մի մեծ ցանկություն ու երազանք ունի. ուզում է, որ հարազատ գյուղը հավարժական կյանք ունենա,   մարդիկ այստեղ հաստատվեն ու մնան հավիտյան։